Deniz kız bugün birinci yaş gününü kutluyor ama annesi doğum hikayesini daha yeni yazabiliyor. Sebepleri sonraki yazılarda saklı 🙂 Evet Deniz kızın güncesinde en son 22 Ekim’de kalmıştık. Kararımızı vermiştik, artık beklemeyecek ve Çarşamba sabahı kavuşacaktık Deniz’e. Yine de içimiz biraz buruktu. Acaba biraz daha beklese miydik diye düşünsek de[…]
Yazının devamı
Deniz kızı hasretle bekledik. Günleri, saatleri saydık kavuşma anı için ve kucağımıza ilk kez aldığımız günün üzerinden 6 koca ay geçti bile. 14.000’den (yazıyla: on dört bin) fazla fotoğrafını taramaya başladım geçenlerde. Boncuk kızımızın değişimi, düşündüğümden çok daha hızlı. Kronolojik sırada bir slide show’un tam sırasıydı. Deligillerin bu 6 aylık[…]
Yazının devamı
Dokuzuncu ayımız çok hızlı başladı. Birer gün arayla doğum iznine ayrılmamız, doktor kontrolü, baby shower partisi ve hamile fotoğraf çekimi dokuzuncu ayın ilk dört gününü oluşturdu. Doludizgin başlayan dokuzuncu ayımızın ilk gününde Deniz kızla birlikte doğum iznine çıktık. Deniz kız uzunca bir müddet (yaklaşık 22 yıl kadar) iş hayatına ara verdi.[…]
Yazının devamı
Deniz kızla yedinci ayımıza tatilden dönerek -dolayısı ile biraz huysuzca- başladık. Neyse ki tatil sonrasi ilk cumartesi günü Deniz’le randevumuz vardı da keyfimiz yerine geldi. Kızımız artık gramlardan kiloya terfi etmiş, tam 1 kg olmuştu. Şeker yükleme testinden de başarıyla geçtiğimize göre, hiçbir problem yoktu. Yedinci ve sekizinci aylara Deniz[…]
Yazının devamı
Deniz kızla beşinci ayımız hem en rutin geçen hem de içimizin çok acıdığı olayların olduğu bir dönem oldu. Dördüncü ayın hediyesi olan göğüs kafesindeki batmalar, kendisini çok çok yoğun bir şekilde beşinci ayda da hissettirdi, nefes almak bile büyük ızdırap veriyordu. Ama bundan daha fazla canımızı acıtan birşey daha vardı[…]
Yazının devamı
Dördüncü ayımıza doktor kontrolü ile girdik. Her doktor kontrolü, bizim gibi evhamlı Deligillere, uykusuz bir gece demekti. Acaba herşey yolunda mıydı? Acaba doktor ne diyecekti? Vs vs… Çok şükür, doktor kontrolünden yine yüzümüz gülerek çıktık, herşey yolundaydı. Birkaç gün sonra, ikili tarama testimizin de sonucunu aldık; neyse ki o da[…]
Yazının devamı
Biz iki kafadar, ellerimizin birleştiği günden itibaren kendimizde bir bozukluk olduğunu fark edip (aferin bize!), Deligiller dedik kendimize. Biz kimiz kısmında da görüldüğü üzere kırmızı makarna süzgecimiz ve kırmızı hunimiz en vazgeçilmez aksesuarlarımız oldu, dünya alem gördü makarna süzgecimizle hunimizi. Ama dünya alemin görmediği bir mini boy kırmızı hunimiz daha[…]
Yazının devamı
Sanırım Deligiller’in en aklı başında yazısı bu olacak: Büyük ve Küçük Deligiller, tam 1 hafta, 1 günlük ebeveynler. Ne söylenir, nasıl anlatılır bilmiyorum ama biz 8 gündür bu dünyada değiliz gibi, sanki bambaşka bir alemde yaşıyoruz. İkili Deligil çetesini, üçlü çeteye dönüştürecek Yavru Deligilimiz, 40 hafta 4 günlük bekleyişten sonra,[…]
Yazının devamı
Küçük Deligil çok ama çok güzel anlatmış…6 ay önceki “evet” günümüzü…Muhteşemdi… Peki o günden 6 ay sonra neler oluyor derseniz de size minicik bir ipucu vermek isterim:İşte küçük Deligil’in süprizi: Evet, şeker hamuruyla yine bir sanat eseri pasta!Küçük Deligil için bunlar göz kırpmak gibi bir refleks adeta! O’nun daha ne[…]
Yazının devamı
Düğünden birkaç hafta önceydi; eşyaların gelmesi, yerleştirilmesi, eksiklerin tamamlanması zamanı. Abim de yardım için uğramıştı. Bir ara biz işi gücü bırakıp çocukça bir oyun tutturmuşuz hiç farkında olmadan; abimin “amaniiiiiin, biz bu ikisini bir de aynı eve koyuyoruz” sözüyle irkildik 🙂 – Küçük Deligil Evet Deligiller, 6 aydır aynı evde yaşıyorlar;[…]
Yazının devamıDeligiller © 2014 Kaynak gösterilmeden paylaşılamaz.